Yaşlı bilge, biraz soluklanmak için bir köy meydanındaki kahveye girmiş.
Geçmiş bir masaya oturmuş, çayını içerken dinlemeye başlamış.
O sırada ahalinin konuşmalarına kulak misafiri olmuş.
Bir bakmış her biri ayrı ayrı dertlerden tasalardan bahseder, bin türlü mutsuzluk anlatırmış.
Sonunda dinlediklerine dayanamamış, seslenmiş,
‘Ey ahali, sözlerime kulak verin.’ Herkes susmuş, dönüp bu tanımadıklara adama bakmışlar. Bilge devam etmiş.
‘Aslında mutluluk sevmek gibidir. Hiçbir nedeni olmadan da mutlu olabilirsiniz. Ama mutlu olmak için pek çok gerekçeleriniz varsa; onlar olmayınca da mutsuzluğunuz olur. Mutluluğu hep bir takım gerekçelere bağlıyorsanız, ‘şöyle olursa, böyle olursa ancak o zaman mutlu olurum diye’ o zaman mutluluğu yakalamanız çok zor.
İnanın ki, mutsuz olmak için ne kadar çok neden bulabiliyorsanız, mutlu olmak içinde o kadar çok neden bulabilirsiniz. Hatta belki de çok daha fazlasını…
Ama etrafınıza baktığınızda sadece mutsuz olabileceklerinizi seçiyorsanız, o zaman her şeyi çok eksik görüyorsunuzdur. Ve kendi mutsuzluğunuzun kapılarını, siz kendi kendinize açıyorsunuzdur.
Şu koca evrende, yaratılmış her bir şeye bakıp bakıp da bu kadar mutsuz olmayı başarabilen birinin; mutlu olmayı aslında çok daha kolay başarabileceğini düşünürüm. Çünkü mutsuz olabilmenin, mutlu olmaktan daha zor olduğunu biliyorum.
Şimdi ben size soruyorum; bu kadar kolay mutsuz olmayı nasıl başarıyorsunuz? Asıl siz bana onu anlatın…!”
Alıntıdır!